ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Χρειάζεται πολύ δουλειά τώρα και προπάντων πολύ αλήθεια
Young students offer flowers to riot police while others blocked off Syntagma (Parliament) Square on December 13, 2008, following more than a week of clashes over the police killing of a 15-year-old. (LOUISA GOULIAMAKI/AFP/Getty Images)
Η έλλειψη αξιών, η συνεχής αδιαφορία, η άκρατη κατανάλωση,η ελλειψη εθνικής γνώσεως, η ματαίωση των πάντων, μας κάνει θεατές και συνάμα πρωταγωνιστές μιας κοινωνικής παγκοσμιοποιημένης μετάλλαξης, και δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει. Ή μάλλον ξέρουμε, αλλά αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια.
Ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου έγινε το έναυσμα μιας κοινωνικής έκρηξης η οποία είναι αποκύημα της σύγχυσης ιδεών, αξιών και οργανωμένης απώλειας προσανατολισμού των νέων στη σημερινή κοινωνία.
Όλοι διαπιστώνουμε ότι αρκετά από τα πρότυπα που επηρεάζουν τη συμπεριφορά των νέων και προέρχονται από το πολιτικό και πνευματικό κόσμο εδώ και χρόνια δεν έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κάθε άλλο μάλιστα. Σε μια Ευρώπη , με όλα τα κράτη- μέλη να δίνουν πλέον ιδιαίτερη έμφαση στην εθνική τους ταυτότητα, η χώρα μας είναι το μόνο κράτος που λειτουργεί ακριβώς αντίθετα.
Ένα χρόνο μετά ζούμε μια κοινωνική αναταραχή που παρασύρει τους νέους όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και όπως είδαμε σε όλη σε όλη την Ευρώπη να τηρήσουν επαναστατική στάση στο κατεστημένο.
Ωστόσο, η συσσωρευμένη οργή για μια πράξη παραφροσύνης απαντώντας, με περισσότερες και καταστροφικότερες, διοχετεύεται σε λάθος σημεία, με κίνδυνο να οδηγηθούμε στο χάος.
Όλοι όσοι βρίσκονται στα κέντρα λήψεως αποφάσεων και στα ανώτερα και ανώτατα πνευματικά πόστα φέρουν μεγάλη ευθύνη και για όσα συνέβησαν και για όσα πιθανόν θα συμβούν, την οποία όχι μόνο πρέπει να αναλάβουν αλλά οφείλουν να αλλάξουν συμπεριφορές χωρίς επικοινωνιακά τερτίπια.
Δεν επιτρέπεται σε εμάς, τους μεγαλύτερους, να παρακολουθούμε ένα άδικο κράτος να αφήνει παντού διάχυτη την αίσθηση της κοινωνικής αδικίας, του κυνισμού και της χυδαιότητας, με την άνθηση του ρουσφετιού, την επιβράβευση της λαμογιάς στα διάφορα σκάνδαλα, την ατιμωρησία των παρανομούντων και την ανασφάλιστη εργασία.
Δεν επιτρέπεται σε εμάς, τους μεγαλύτερους, να αφήνουμε τα παιδιά μας να γίνονται έρμαιο κάποιων, να μένουν αγνώμονα, ανιστόρητα και με ελλειπείς γνώσεις και να χρησιμοποιούνται ώς μέσον προβολής συμφερόντων.
Η ζωή δεν είναι παιχνίδι, αλλά υπόθεση διεκδίκησης και προσπάθειας να εφαρμοστεί η σωστή λύση για έναν άλλο καλύτερο κόσμο. Το κακό δεν είναι ότι οι σημερινοί πολιτικοί νομίζουν ότι κυβερνούν τη χώρα. Το χειρότερο είναι ότι το πιστεύουν κιόλας!
Δεν μας επιτρέπεται ακόμα, να υποθηκεύσουμε το μέλλον των νέων εγκαταλείποντας τους, παρακολουθώντας να χαραμίζουν τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής τους, ενώ την ίδια στιγμή, κάποιοι επιδίδονται στη φθηνότερη και αθλιότερη μορφή λαϊκισμού, χαϊδεύοντας τους τα αυτιά και καλλιεργώντας την αίσθηση ότι τα δικαιούνται όλα ενώ δεν έχουν καμία υποχρέωση σε μια κοινωνία που τα διώκει και τα εχθρεύεται.
Για αυτό οφείλουμε να τους δώσουμε να καταλάβουν, ότι θα υπερασπιστούμε στάσεις ζωής που συνάδουν με την ηθική, τη τήρηση δίκαιων νόμων, τη προάσπιση δημοκρατικών αρχών. Απαιτούμε δε, την ισόνομη και ισότιμη συμπεριφορά των κατεχόντων θέσεις εξουσίας έναντι όλων των πολιτών, διότι γνωρίζουμε καλά ότι η έλλειψη κράτους δικαίου* παρέχει ασυλία στους γνωστούς-άγνωστους κουκουλοφόρους, και όχι μόνο, για να καταστρέφουν ιδιωτική και δημόσια περιουσία, ενισχύει τη βία και κάθε μορφής αυθαιρεσία.
Αν δεν εφαρμοστούν τα πρέποντα, η κατάσταση θα ζημιώνει πολύ περισσότερο τους "υπό την εξουσία" και όχι αυτούς που την ασκούν.
Και εμείς, οι «υπό την εξουσία» που οργιζόμαστε με όλα αυτά που συμβαίνουν, σήμερα είναι η κρίσιμη στιγμή που οφείλουμε να αποφασίσουμε τι δρόμο θα ακολουθήσουμε, όχι μόνο για τα παιδιά μας αλλά και για εμάς τους ίδιους: ή θα το ράψουμε και θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε την ανεπάρκεια των πολιτικών και του κρατικού μηχανισμού αφενός και την πλήρη διάλυση της δημόσιας & ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών αφετέρου, ή θα βάλουμε μπουρλότο στη νοοτροπία που έφερε τα πράγματα ως εδώ. Για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, χρειάζεται πολύ δουλειά τώρα και προπάντων, πολύ αλήθεια.
Και οργισμένος πολίτης και οσφυοκάμπτης μικροαστός δεν γίνεται.
Αρβανίτη - Πρεβεζάνου Ευγενία
Κράτος δικαίου: Θεωρείται η πεμπτουσία μιας δημοκρατικής χώρας, αφού εξασφαλίζεται η προστασία της ελευθερίας, καθώς και ο σεβασμός των ατομικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων των πολιτών, τα οποία συνάδουν με τις κατοχυρωμένες αξίες και αρχές του συντάγματος. Απαραίτητη προϋπόθεση για ένα κράτος δικαίου είναι, να διαθέτει ισχυρό σύστημα εσωτερικής τάξης και ασφάλειας, να υπάρχει σαφής διαχωρισμός και αυτοτέλεια των νομοθετικών, δικαστικών και εκτελεστικών αρχών και να συμμετέχουν ενεργά οι πολίτες στα πολιτικά δρώμενα, διαθέτοντας πολιτική κουλτούρα.
Χρειάζεται πολύ δουλειά τώρα και προπάντων πολύ αλήθεια
Young students offer flowers to riot police while others blocked off Syntagma (Parliament) Square on December 13, 2008, following more than a week of clashes over the police killing of a 15-year-old. (LOUISA GOULIAMAKI/AFP/Getty Images)
Η έλλειψη αξιών, η συνεχής αδιαφορία, η άκρατη κατανάλωση,η ελλειψη εθνικής γνώσεως, η ματαίωση των πάντων, μας κάνει θεατές και συνάμα πρωταγωνιστές μιας κοινωνικής παγκοσμιοποιημένης μετάλλαξης, και δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει. Ή μάλλον ξέρουμε, αλλά αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια.
Ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου έγινε το έναυσμα μιας κοινωνικής έκρηξης η οποία είναι αποκύημα της σύγχυσης ιδεών, αξιών και οργανωμένης απώλειας προσανατολισμού των νέων στη σημερινή κοινωνία.
Όλοι διαπιστώνουμε ότι αρκετά από τα πρότυπα που επηρεάζουν τη συμπεριφορά των νέων και προέρχονται από το πολιτικό και πνευματικό κόσμο εδώ και χρόνια δεν έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κάθε άλλο μάλιστα. Σε μια Ευρώπη , με όλα τα κράτη- μέλη να δίνουν πλέον ιδιαίτερη έμφαση στην εθνική τους ταυτότητα, η χώρα μας είναι το μόνο κράτος που λειτουργεί ακριβώς αντίθετα.
Ένα χρόνο μετά ζούμε μια κοινωνική αναταραχή που παρασύρει τους νέους όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και όπως είδαμε σε όλη σε όλη την Ευρώπη να τηρήσουν επαναστατική στάση στο κατεστημένο.
Ωστόσο, η συσσωρευμένη οργή για μια πράξη παραφροσύνης απαντώντας, με περισσότερες και καταστροφικότερες, διοχετεύεται σε λάθος σημεία, με κίνδυνο να οδηγηθούμε στο χάος.
Όλοι όσοι βρίσκονται στα κέντρα λήψεως αποφάσεων και στα ανώτερα και ανώτατα πνευματικά πόστα φέρουν μεγάλη ευθύνη και για όσα συνέβησαν και για όσα πιθανόν θα συμβούν, την οποία όχι μόνο πρέπει να αναλάβουν αλλά οφείλουν να αλλάξουν συμπεριφορές χωρίς επικοινωνιακά τερτίπια.
Δεν επιτρέπεται σε εμάς, τους μεγαλύτερους, να παρακολουθούμε ένα άδικο κράτος να αφήνει παντού διάχυτη την αίσθηση της κοινωνικής αδικίας, του κυνισμού και της χυδαιότητας, με την άνθηση του ρουσφετιού, την επιβράβευση της λαμογιάς στα διάφορα σκάνδαλα, την ατιμωρησία των παρανομούντων και την ανασφάλιστη εργασία.
Δεν επιτρέπεται σε εμάς, τους μεγαλύτερους, να αφήνουμε τα παιδιά μας να γίνονται έρμαιο κάποιων, να μένουν αγνώμονα, ανιστόρητα και με ελλειπείς γνώσεις και να χρησιμοποιούνται ώς μέσον προβολής συμφερόντων.
Η ζωή δεν είναι παιχνίδι, αλλά υπόθεση διεκδίκησης και προσπάθειας να εφαρμοστεί η σωστή λύση για έναν άλλο καλύτερο κόσμο. Το κακό δεν είναι ότι οι σημερινοί πολιτικοί νομίζουν ότι κυβερνούν τη χώρα. Το χειρότερο είναι ότι το πιστεύουν κιόλας!
Δεν μας επιτρέπεται ακόμα, να υποθηκεύσουμε το μέλλον των νέων εγκαταλείποντας τους, παρακολουθώντας να χαραμίζουν τα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής τους, ενώ την ίδια στιγμή, κάποιοι επιδίδονται στη φθηνότερη και αθλιότερη μορφή λαϊκισμού, χαϊδεύοντας τους τα αυτιά και καλλιεργώντας την αίσθηση ότι τα δικαιούνται όλα ενώ δεν έχουν καμία υποχρέωση σε μια κοινωνία που τα διώκει και τα εχθρεύεται.
Για αυτό οφείλουμε να τους δώσουμε να καταλάβουν, ότι θα υπερασπιστούμε στάσεις ζωής που συνάδουν με την ηθική, τη τήρηση δίκαιων νόμων, τη προάσπιση δημοκρατικών αρχών. Απαιτούμε δε, την ισόνομη και ισότιμη συμπεριφορά των κατεχόντων θέσεις εξουσίας έναντι όλων των πολιτών, διότι γνωρίζουμε καλά ότι η έλλειψη κράτους δικαίου* παρέχει ασυλία στους γνωστούς-άγνωστους κουκουλοφόρους, και όχι μόνο, για να καταστρέφουν ιδιωτική και δημόσια περιουσία, ενισχύει τη βία και κάθε μορφής αυθαιρεσία.
Αν δεν εφαρμοστούν τα πρέποντα, η κατάσταση θα ζημιώνει πολύ περισσότερο τους "υπό την εξουσία" και όχι αυτούς που την ασκούν.
Και εμείς, οι «υπό την εξουσία» που οργιζόμαστε με όλα αυτά που συμβαίνουν, σήμερα είναι η κρίσιμη στιγμή που οφείλουμε να αποφασίσουμε τι δρόμο θα ακολουθήσουμε, όχι μόνο για τα παιδιά μας αλλά και για εμάς τους ίδιους: ή θα το ράψουμε και θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε την ανεπάρκεια των πολιτικών και του κρατικού μηχανισμού αφενός και την πλήρη διάλυση της δημόσιας & ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών αφετέρου, ή θα βάλουμε μπουρλότο στη νοοτροπία που έφερε τα πράγματα ως εδώ. Για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, χρειάζεται πολύ δουλειά τώρα και προπάντων, πολύ αλήθεια.
Και οργισμένος πολίτης και οσφυοκάμπτης μικροαστός δεν γίνεται.
Αρβανίτη - Πρεβεζάνου Ευγενία
Κράτος δικαίου: Θεωρείται η πεμπτουσία μιας δημοκρατικής χώρας, αφού εξασφαλίζεται η προστασία της ελευθερίας, καθώς και ο σεβασμός των ατομικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων των πολιτών, τα οποία συνάδουν με τις κατοχυρωμένες αξίες και αρχές του συντάγματος. Απαραίτητη προϋπόθεση για ένα κράτος δικαίου είναι, να διαθέτει ισχυρό σύστημα εσωτερικής τάξης και ασφάλειας, να υπάρχει σαφής διαχωρισμός και αυτοτέλεια των νομοθετικών, δικαστικών και εκτελεστικών αρχών και να συμμετέχουν ενεργά οι πολίτες στα πολιτικά δρώμενα, διαθέτοντας πολιτική κουλτούρα.
Comments
Post a Comment