Μαρία, η Παναγία των Χριστιανών

Απόσπασμα απο το υπό έκδοση βιβλίο μου" Δαγκωσα το μΕΛΛον" . . .

 Η απόδοση τιμών στο πρόσωπο της Μαρίας της Καινής Διαθήκης, της μητέρας του Ιησού Χριστού, «μητέρα του Θεού» και «Θεοτόκος» ενσωμάτωσε και εξέλιξε τα στοιχεία θηλυκών θεοτήτων που επί χιλιετίες συντηρούσαν τους επαναλαμβανόμενους εποχικούς κύκλους θανάτου και αναγέννησης.
Πριν από τον 6ο αιώνα, αποδόθηκαν στη Μαρία (Παναγία) όλα τα σύμβολα της Παρθένας  Μητέρας θεάς, χαρακτηριστικά όπως η αειπαρθενία, η οποία ήδη ίσχυε για την Αθηνά και την Άρτεμη. Είναι  εκείνη που μέσα από τα βάθη των σκοταδιών γεννάει το φως του ήλιου και κατεχει την θέση της «βασίλισσας του ουρανού» και του στρατηλάτη των αρχαγγελων.  Και όπως συνέβαινε με την ευρέως διαδεδομένη λατρεία της Ίσιδος εγινε η «μεσολαβήτρια» στον Θεό, υπέρ της ανθρωπότητας.

Πάσχα του καλοκαιριού, ονομάζεται  η γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου

Πάσχα, ειναι το πέρασμα μέσα στο καλοκαίρι. Η  γιορτή της μετάθεσης, του περάσματος της Παναγίας από τον κόσμο της φθοράς και του θανάτου στην αληθινή ζωή καθιερώθηκε στα Ιεροσόλυμα στις 13 Αυγούστου. Μετά, όμως, από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε στην Έφεσο στα 451 μ.Χ., γιορτάζεται από όλους τους χριστιανούς στις 15 Αυγούστου. Κέντρο της γιορτής ήταν ο ναός της Παναγίας που βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα, στη Γεθσημανή, στο «ευκτήριο του Μαυρίκιου».
Άλλωστε  πώς θα μπορούσαμε να γιορτάζουμε το θάνατο κάποιου οικείου μας προσώπου; Μπορούμε, όταν ξέρουμε πως πρόκειται μόνο για κοίμηση, γεγονός το οποίο  βεβαιώνουν οι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι αγιογράφοι και οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας. Η Παναγία μετατέθηκε προς τη ζωή, αφού μετά από τρεις ημέρες το σώμα της δε βρέθηκε στον τάφο, οπως ακριβώς και του Υιού της, Ιησού.

Παναγία η Ευαγγελίστρια: Στο νησί της Τήνου, βρίσκεται ο ιερός ναός της Παναγίας της Ευαγγελίστριας. Ένας λατρευτικός χώρος στον οποίο κάθε χρόνο συρρέουν χιλιάδες πιστοί για να προσκυνήσουν την περισσότερο από όλες, θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.
Το 1822, είδε σαν όραμα στο κελί της, η αδελφή Πελαγία, μοναχή της Ιεράς Μονής Κεχροβουνίου την ιερή εικόνα,  έργο του Ευαγγελιστή Λουκά. Η εικόνα ανακαλύφθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1823, όταν η αξίνα του εργάτη Δημήτριου Βλάσσι από τον Φαλατάδο έσπασε στα δύο την εικόνα ανάμεσα Θεοτόκο και Αρχάγγελο.
Η ανακάλυψη της πολύτιμης εικόνας θεωρήθηκε μεγάλο θαύμα που συνδέθηκε αναπόφευκτα με την Επανάσταση, καθώς έσπευσαν στο νησί για να την προσκυνήσουν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Ανδρέας Μιαούλης, ο Νικηταράς και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης.
Δεκάδες αφηγήματα θαυμάτων της μητέρας του θεανθρώπου έχουν γίνει, όταν η εικόνα κάθε χρόνο, βγαίνει από τον ναό για την περιφορά της, ανάμεσα στο πλήθος των πιστών, τον Δεκαπενταύγουστο. Το ίδιο συμβαίνει και στις 23 Ιουλίου, επέτειο της ημέρας που είδε το όραμα η μοναχή. Η εικόνα μεταφέρεται στη Χώρα, στο μοναστήρι της «Κυρίας των Αγγέλων» και το απόγευμα γίνεται περιφορά της στην πόλη. Ακολουθεί δέηση στην εξέδρα της παραλίας και αργά το βράδυ η Ιερή Εικόνα επιστρέφει στον Ναό.

Tα φιδάκια της Παναγίας
Ναός της κοιμήσεως της Θεοτόκου: Στο χωριό Μαρκόπουλο της νότιας Κεφαλονιάς, 25 χλμ από το Αργοστόλι, κάθε χρόνο, από τις 6 έως τις 15 του μήνα Αυγούστου, ένα θαυμαστό γεγονός συνδέεται με την εικόνα της Παναγίας. Η εικόνα, βρέθηκε ακουμπισμένη σε ένα δέντρο που είχε τυλιχτεί στις φλόγες,  στην κατάφυτη πλαγιά του χωριού. μεταφέρθηκε στην εκκλησία του χωριού, αλλά τρεις φορές η εικόνα εξαφανιζόταν. Οι κάτοικοι την εύρισκαν ξανά τοποθετημένη στη ρίζα του καμένου δέντρου. Εκεί έκτισαν την εκκλησία της κοιμήσεως της Θεοτόκου και αργότερα μια γυναικεία Μονή, οι μοναχές της οποίας φρόντιζαν την εικόνα.
Οι κάτοικοι διηγούνται το  θαύμα που συνέβη όταν πειρατικά πλοία κατευθύνονταν προς τη Μονή για να την λεηλατήσουν. Οι μοναχές προσευχήθηκαν στην Παναγία για να τις προστατέψει και τότε ήταν που το μοναστήρι  κυκλώθηκε από φίδια που έτρεψαν τους πειρατές σε φυγή.
Από τότε κάθε χρόνο τα φιδάκια της Παναγίας, εμφανίζονται που δεν καταχωρούνται σε κάποιο από τα γνωστά είδη, μέχρι και στο εσωτερικό της εκκλησίας. Είναι γκρίζα, λεπτά και το μήκος τους δεν ξεπερνά το ένα μέτρο. Το δέρμα τους είναι βελούδινο και στο κεφάλι, όπως και την άκρη της γλώσσας τους, σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός. Θαυματουργά και ακίνδυνα, για τους  χιλιάδες πιστούς, που επισκέπτονται το νησί να τα αγγίζουν χωρίς φόβο. Βρίσκονται παντού, αφού κρέμονται ακόμα και από τις εικόνες, τις καντήλες και τα στασίδια ενώ αναχωρούν στις 15 Αυγούστου. Λέγεται ότι αν κάποια χρονιά τα φιδάκια δεν εμφανιστούν προμηνύεται κάτι κακό για το νησί, όπως το 1940 και το 1953 (σεισμοί).


Αρβανίτη Πρεβεζανου Ευγενια

Απόσπασμα απο το υπό έκδοση βιβλίο μου" Δαγκωσα το μΕΛΛον" . . .