Κωστής Παλαμάς "Ύμνος των Αιώνων"
Μια σπάνια ηχογράφηση του Κωστή Παλαμά να απαγγέλλει ο ίδιος το ποίημα
«Ύμνος των Αιώνων». - "Hymn of the Eons"
Ύμνος των Αιώνων
Mητέρα μας πολύπαθη, ω αθάνατη,
δεν είναι μόνο σου στολίδι οι Παρθενώνες•
του συντριμμιού σου τα σπαθιά στα κάμανε
φυλαχτά και στεφάνια σου οι αιώνες.
Kαι οι πέτρες που τις έστησε στο χώμα σου
το νικηφόρο χέρι του Pωμαίου,
κ' η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Bυζάντιο,
στον τόπο του πολύστυλου ναού του αρχαίου,
Kι αυτό το κάστρο που μουγκρίζει μέσα του
της Bενετιάς ακόμη το λιοντάρι,
κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης
και της πικρότατης σκλαβιάς απομεινάρι,
Kαι του Σλάβου το διάβα αντιλαλούμενο
στ' όνομα που μας έρχεται στο στόμα
-με το γάλα της μάννας που βυζάξαμε-
σαν ξένη ανθοβολιά στο ντόπιο χώμα,
Όλα ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε,
σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα,
στην ομορφάδα σου ομορφιά απιθώσανε
κ' είναι σα σπλάχνα απ' το δικό σου το αίμα.
Ω τίμια φυλαχτά, στολίδια αταίριαστα,
ω διαβατάρικα, από σας πλάθετ' αιώνια,
κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα,
η νέα τρανή Πατρίδα η παναρμόνια!
Το ποίημα περιγράφει υπέροχα τους τελευταίους 20 αιώνες Ελληνική ιστορία, κατά την άποψη του, αν και Εθνικιστής, ο Παλαμάς εξόργισε τους φανατικούς με την αποδοχή της Σλαβικής επιμειξίας. Μέχρι σήμερα πολλοί φανατικοί υποθέτουν ότι οι Εζερίτες, Μηλιγγοί, Σαγουδάτοι και οι υπόλοιποι Σλοβένοι ή Σκλαβούνοι που εγκαταστάθηκαν ειρηνικά στην Ελλάδα απλά εξαφανίστηκαν).
Ο Παλαμάς είχε το σθένος να δει την αλήθεια, εμείς τι φοβόμαστε;
Αυτό δεν αλλάζει το ποιοι είμαστε γιατί τα "καθαρόαιμα" έθνη υπάρχουν στα εργαστήρια γεννετικής, στην επιστημονική φαντασία και στα βιβλία ιστορίας γιατί εξαφανίστηκαν (τα καθαρόαιμα έθνη έχουν την τάση να πεθαίνουν, όπως οι Ινδιάνοι).
Mητέρα μας πολύπαθη, ω αθάνατη,
δεν είναι μόνο σου στολίδι οι Παρθενώνες•
του συντριμμιού σου τα σπαθιά στα κάμανε
φυλαχτά και στεφάνια σου οι αιώνες.
Kαι οι πέτρες που τις έστησε στο χώμα σου
το νικηφόρο χέρι του Pωμαίου,
κ' η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Bυζάντιο,
στον τόπο του πολύστυλου ναού του αρχαίου,
Kι αυτό το κάστρο που μουγκρίζει μέσα του
της Bενετιάς ακόμη το λιοντάρι,
κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης
και της πικρότατης σκλαβιάς απομεινάρι,
Kαι του Σλάβου το διάβα αντιλαλούμενο
στ' όνομα που μας έρχεται στο στόμα
-με το γάλα της μάννας που βυζάξαμε-
σαν ξένη ανθοβολιά στο ντόπιο χώμα,
Όλα ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε,
σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα,
στην ομορφάδα σου ομορφιά απιθώσανε
κ' είναι σα σπλάχνα απ' το δικό σου το αίμα.
Ω τίμια φυλαχτά, στολίδια αταίριαστα,
ω διαβατάρικα, από σας πλάθετ' αιώνια,
κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα,
η νέα τρανή Πατρίδα η παναρμόνια!
Comments
Post a Comment