Ο κόσμος πάγωσε όταν αποκαλύφθηκε η φρίκη του
Ολοκαυτώματος. Παγωμένος
ήταν και ο χρόνος στο DachauConcentrationCamp όταν το επισκέφτηκα, όπως παγωμένη ήμουν και εγώ όταν φεύγαμε και δεν
ήταν από το κρύο. Ο ανθρώπινος ψυχισμός γνωρίζει πως να δημιουργεί στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να τα καταστρέφει μαζί με τους δημιουργούς τους, ηρωικά και πάντα αιματηρά! Η αέναη επανάληψη του χτες στο μέλλον μας, είναι ένα παιχνίδι που παίζουμε ξανά και ξανά. Η ιστορία μας διδάσκει, αναπόδραστα μαθήματα. Μαθαίνουμε ή εξευμενίζοντας τον κακό μας εαυτό, τελικά ξεχνάμε; Υπάρχει ελπίδα να κοπεί η αυτοκαταστροφική πορεία της ανθρωπότητας; Για τις γενιές
που έρχονται, ανησυχώ! Ποιος θα μπορεί να μας δώσει Άφεση Αμαρτιών και Συγχώρεση;
Comments
Post a Comment