Οι ευθύνες της Διεθνούς Κοινότητας για την τραγωδία της Λιβύης...!!!

“Αυτοί που καθιστούν την ειρηνική αλλαγή αδύνατη, θα κάνουν τη βίαιη ανατροπή αναπόφευκτη”. 

Τζων Κέννεντυ, 1917-1963, Αμερικανός Πρόεδρος [1960-1963]

του Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε και Αγκόλας Σεραφείμ

Ο εμφύλιος σπαραγμός που βλέπουμε να συμβαίνει στη Λιβύη, αλλά και στις υπόλοιπες Αραβικές χώρες, είναι ταυτόχρονα και μια διαπίστωση ότι η Διεθνής Κοινότητα έχει αποτύχει να προστατεύσει το αγαθόν της ειρήνης των λαών και γενικότερα την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η καταπίεση των λαών όσο ισχυρή και να είναι στο τέλος καταρρέει. Το θέμα όμως είναι αν μπορούσε η Διεθνής Κοινότητα να προστατεύει τα μέλη της χωρίς να χρειάζονται οι αιματοχυσίες κι οι θυσίες τόσων αθώων θυμάτων, που η αιτία του πρόωρου και άδικου θανάτου τους – (που αφήνουν πίσω τους δυστυχισμένους και πονεμένους τόσους άλλους ανθρώπους, τους γονείς τους, τις πονεμένες μάνες που θάβουν τα παιδιά τους, χήρες με ορφανά παιδιά), είναι το πάθος τους να ζήσουν ελεύθεροι, μέσα σε δημοκρατικό καθεστώς με ίσες κοινωνικές ευκαιρίες....

Αυτό που πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα είναι ότι όλοι οι Αρχηγοί Κρατών και οι Κυβερνήσεις τους, όταν ένας δικτάτορας καταφέρει να ελέγχει το Λαό του, όλοι τον αναγνωρίζουν, τον τιμούν και δουλεύουν μαζί του.

Για να τον απομονώσουν οι Αρχηγοί Κρατών, πρέπει πρώτα να τον απομονώσει ο Λαός του με κοινωνική μαζική επανάσταση, με κόστος όμως τις θυσίες πολλών αθώων πολιτών και μάλιστα νέων.

Όλοι βλέπουμε στη τηλεόραση τις δόξες και τις τιμές που απέμειναν στον Καντάφι ο Μπερλουσκόνι, ο Σαρκοζύ, ο τότε Βρεττανός Πρωθυπουργός Τόνι Μπλέρ και τόσοι άλλοι. Μήπως δεν ήξεραν ότι είναι δικτάτορας και καταπίεζε ένα ολόκληρο Λαό, ή μήπως το πετρέλαιο του τους έκανε ακόμη να πουλήσουν και τη ψυχή τους στο διάβολο για το χρήμα και τα οικονομικά συμφέροντα των χωρών τους.

Η υποκρισία της Διεθνούς Κοινότητας είναι ασυγχώρητη.

Η Διεθνής Κοινότητα θα κερδίσει την αξιοπρέπεια της όταν με τιμιότητα καταφέρει να προστατεύει τη Δημοκρατία των Λαών χωρίς κανένα συμβιβασμό. Πρέπει στις χώρες που δεν υπάρχουν δημοκρατικές και καθαρές εκλογές και ελέγχουν τα πράγματα στρατιωτικοί και δικτάτορες, να υπάρχει μια κοινή αντιμετώπιση από τη Διεθνή Κοινότητα για την άμεση επιβολή μέτρων αποκλεισμού της χώρας αυτής ή ακόμη και περιορισμένη χρονική προειδοποίηση από τη Διεθνή Κοινότητα διά να οδηγηθεί σε δημοκρατικές εκλογές. Η αλληλοεξάρτηση πλέον της Παγκόσμιας κοινωνίας δεν επιτρέπει την ανοχή και το κλείσιμο των ματιών μας για οικονομικούς και στρατιωτικούς λόγους να προστατεύονται οι δικτάτορες και να βιώνουμε στο τέλος τις μορφές του εμφύλιου σπαραγμού που βλέπουμε να συμβαίνει τώρα μπροστά μας.

Ίσως η ενίσχυση και η αύξηση των Μόνιμων Μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση για να έχει την ευθύνη αυτή εκ μέρους όλων των Εθνών για τη προστασία της Δημοκρατίας με άμεσες κυρώσεις μέχρι και επεμβάσεις στα εσωτερικά μιας χώρας για τη προστασία της Δημοκρατίας.

Στη περίπτωση αυτή ισχύει ο λόγος του γνωστού Γερμανού γνωμικογράφου που λέει ότι

“Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξουν. Είμαι σίγουρος όμως ότι για να διορθωθούν, πρέπει να αλλάξουν”,
(Georg Christoph Lichtenberg,1742-1799) .

Θα δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στην Αίγυπτο.

Είτε το θέλουμε είτε όχι όπως πρέπει να δράσουμε όλοι μας για να προστατευθεί ο Πλανήτης μας και όλη η Ανθρωπότητα από τη μεγαλύτερη απειλή που βρεθήκαμε ποτέ στην Ιστορική μας πορεία ως Ανθρώπινο Γένος με το πρόβλημα των κλιματολογικών αλλαγών με τον άμεσο περιορισμό των ρύπων, το ίδιο πλέον η απουσία της Δημοκρατίας από μια χώρα και γενικότερα η καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οποιονδήποτε ανθρώπων, είτε ζουν δίπλα μας είτε ζουν μακρυά μας, επηρεάζουν άμεσα τη ζωή όλων μας, είτε με το φαινόμενο της τρομοκρατίας όπου απειλείται η ασφάλεια μας και γενικότερα η παγκόσμια ασφάλεια, είτε με το φαινόμενο της ακρίβειας, όπως τώρα που η κρίση στη Λιβύη οδηγεί στην ραγδαία αύξηση της τιμής του Πετρελαίου και αλυσιδωτά και σε όλες τις τιμές των προϊόντων που αγοράζουμε καθημερινά.

“Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία”.

Η Παγκόσμια Κοινωνία είναι και ένα μικρό χωριό, ότι συμβαίνει πλέον σε ένα μέρος του κόσμου είναι ως να συμβαίνει στη γειτονιά μας, η αδιαφορία μας είναι ασυγχώρητη γιατί τα προβλήματα αυτά που τα βλέπουμε ξένα και άσχετα με τη ζωή μας γίνονται και δικά μας προβλήματα, είτε με τους λαθρομετανάστες είτε με την αύξηση της εκληματικότητας και της βίας είτε με την ακρίβεια των προϊόντων, την οικονομική δηλαδή κρίση που μαστίζει πλούσιες τοπικές κοινωνίες όπως τη πατρίδα μας. Άλλωστε οι καθημερινές απεργίες και διαμαρτυρίες του Λαού μας αποδεικνύουν ότι μπορούμε να διεκδικούμε τα δίκαια μας χωρίς να θίγεται ο πατριωτισμός μας.

«Πίστη στην πατρίδα, πάντα. Πίστη στην κυβέρνηση, όταν το αξίζει»,

Mark Twain, 1835-1910, Αμερικανός συγγραφέας

Απλώς ίσως στις Δυτικές Κοινωνίες της υπερκατανάλωσης, όταν μάλιστα οι πολιτικοί που μας κυβερνούν μας κλέβουν τότε συμβαίνει αυτό που τόνισε ο Μοντεσκιέ,

“Η πολυτέλεια καταστρέφει τις δημοκρατίες. Η φτώχεια τις μοναρχίες”.

Είναι η εποχή πλέον που πρέπει να βρούμε τρόπους οι πολίτες της κάθες χώρας να μη αδιαφορούν για τις ευθύνες τους για πολιτικές αλλαγές με την άμεση συμμετοχή τους. Η αδιαφορία των πολλών στις σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες οδηγεί στο τέλος σε λανθασμένες πολιτικές επιλογές να εκλέγουμε διεφθαρμένους πολιτικούς που σιωπούν και ανέχονται τους δικτάτορες με αποτέλεσμα στο τέλος να πληρώνουμε όλοι μας τις συνέπειες των εσωτερικών εμφύλιων σπαραγμών με την άμεση αύξηση των λαθρομεταναστών, την ακρίβεια της αγοράς και ένα σωρό άλλες αλυσιδωτές αρνητικές συνέπειες για όλους μας. Εδώ έχει δίκαιο κι ο σοφός Πλάτωνας που έλεγε ότι

“Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου”.

Η εποχή μας χρειάζεται κορυφαίους πολιτικούς που πρέπει να λειτουργούν και λίγο μέσα στην προοπτική των Αγγέλων και των Αγίων για να σώσουν την Ανθρωπότητα, είτε στις χώρες τους, είτε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, είτε στα Ηνωμένα Έθνη, είτε στο G8 είτε στο G20 είτε στο COP17 είτε σε όποιο άλλο βήμα μπορούμε να προστατεύσουμε την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και μάλιστα του αδύνατου και του ανυπερεσπάσπιστου.

Τότε μόνο θα μπορέσουν οι σύγχρονοι πολιτικοί μας να διαψεύσουν αυτό που είχε πεί κάποτε ο γνωστός Σοβιετικός Ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ ότι:

«Οι πολιτικοί είναι παντού ίδιοι:

Υπόσχονται να χτίσουν γέφυρες ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν ποτάμια» .

amen.gr

H εποχή των δικτατοριών πέρασε, η εποχή μας χρειάζεται πλέον δημοκρατικές κυβερνήσεις, γιατί όπως θα μας έλεγε και ο Άγιος Αυγουστίνος,  Αυτό εσυνέβη για τόσα χρόνια με το Μουμπάρακ, τον Πρόεδρο της Τυνησίας και τώρα με τον Καντάφι, και όπου ακόμη υπάρχουν δικτάτορες και κυβερνούν με το φόβο των όπλων και οι ισχυροί της γης τους ανέχονται και σιωπούν.