«Γαίας ατίμωσις»

Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι, τι κάνετε; τι αφανίζετε;
Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα κι η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης;
Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου.
Δεν ξέρετε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικιά τους θα χάσει το νόημά της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα;
Tι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυό αγιάσματά μου;
Εβάλατε μέσα τους τούς υπονόμους σας, ερίξατε τα νερά των εργοστασίων σας.
Δεν βλέπω πια βωμούς των θεών επάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των Εταιρειών σας.
Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας, σε σας δεν απόμεινε παρ' η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση, η εκμετάλλευση.
Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολής μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμά του.

…Μα τί τ' όφελος, η ύβρις μένει.
Τίποτα πιά δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα. Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Κι όχι μονάχα απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.


Μα οι ανάγκες; θα μου πείτε.
Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθεαυτή, η αιτία της καταστροφής.
Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευθεί αυτή η χρεία.

Απόσπασμα από κείμενο του μεγάλου δάσκαλου της ελληνικής αρχιτεκτονικής, ζωγράφου και στοχαστή Δημήτρη Πικιώνη

Το κείμενο με τίτλο «Γαίας ατίμωσις» (1954) (Δια την προστασίαν του τοπίου) εμπεριέχεται στο βιβλίο του Δημήτρη Πικιώνη «ΚΕΙΜΕΝΑ» εκδ. ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ