Mέχρι χτες...

... πετούσα από φύλλο σε φύλλο,

έκανα τσουλήθρα σε ουράνια τόξα,

απήγγειλα συγκινημένη το Άσμα Ασμάτων

και τρεφόμουν με νέκταρ.

Ως τη μόνη αποδεκτή πραγματικότητα μου,

ήταν να βοηθώ με αυτοθυσία ανθρώπους που βρίσκονταν σε ανάγκη

και να συμπονώ ακόμα και μια πεταλούδα με ραγισμένο φτερό.

Προσπαθούσα να είμαι μειλίχια ευαίσθητη και ήρεμη,

υπολογίζοντας πάντα τον αντίκτυπο στους άλλους.

Δεν ήθελα ποτέ μα ποτέ να πληγώνω ή να προσβάλλω

τουλάχιστον συνειδητά ή εκ προθέσεως κανέναν.

Παρόλα αυτά η φυσική ψυχραιμία που είχα μέχρι σήμερα

έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση με μια στυφή γεύση.

Διχάζομαι εσωτερικά και αλλάζω συμπεριφορές:

Είμαι καλός ή κακός άνθρωπος;

Αφοσιωμένος, ή προδότης;

Υπολογιστής ή ανιδιοτελής;

Δεν το κάνω θέμα,

ωστόσο παρακολουθώ τον εαυτό μου να γίνεται έξω φρενών.

Όλο και πιο συχνά,

θυμώνω με πολλά και προπάντων  με κάποιους ανθρώπους

που νομίζουν ότι μπορούν να με ελέγξουν.

Τελικά, έχω πολύ δρόμο για να μπω στην υπερβατική αγιοσύνη.

Ευτυχώς!